yalnızlaşmak

kim ne derse desin, lüks yalnızlıklar bizimkiler. Uzun, ağaçlık, ıssız bir sokakta kulağımızda müzikle, sanki hayatımızın fon müziğini oluşturur gibi, anlık yalnızlığımızla keyifli anlar yaşamaktan ibaret. Planlanmış kokuyor bir parça, gerçek bir "baba" yalnızlaşmadan oldukça uzak.
çünkü bu farkındalık bile bize ne denli kalabalık olduğumuzu kanıtlar. ölüm nasıl biz yokken var olacaksa, yalnızlık da farkındalığı ortadan kalktığında gerçektir ancak. insan "amma da yalnızım!" diyebildiği kadar kalabalıktır aslında. 
bir insanın tam anlamıyla yalnızlaşabilmesi ise her ne şekilde olursa olsun gerçeklikten uzak. bi metaforla açıklamaya çalışacak olursam, hafızası silinen biri. tam anlamıyla boşlukta ve kimsesizdir. ne ailesi, ne yaşanmışlıkları hiçbiri onun için yoktur. o da bunun bilincine vardığı an, çaresiz bir varoluşla böylesine bir yalnızlıktan kurtulmak adına anımsar tek olamayacağını ortaya koyacak parçaları. 
saf yalnızlık anlayışımıza bu kimsesizliği oturtacak olursak, yaşadığımız ufak tefek lüks yalnızlıklarımız ise ancak yansımalarını oluşturabilir. katıksız yalnızlık bir daha yenik düşer varoluşumuza.


yalnızlık üzerine düşünmemi tetikleyen efsane kitaptan bir alıntıyla sonlandırıyorum:))

"Neresinden bakılırsa bakılsın,
her cümlede bir çift göz vardır
ve her noktada bir insan.
O insan ki, bakar bize ve ötemize;
ve o insan ki, giyindiği zamanın gerisinden sorar
hep
kaygılanır, duraksar ve sessizdir;
ve geldim demenin bir sessizliği varsa, öpüşelim
demenin, sen hala gitmiyor musun demenin ya da
ölmek istemenin bir sessizliği varsa,
kelimeleri de vardır sessizliğin
duruşun kelimeleri vardır;
bakışın, uzanışın,
gülüşün...

Ama, yalnızlığın kelimeleri yoktur.
O, bütün kelimelerden oluşmuş bir kelimedir."

Yalnızlıklar, Hasan Ali Toptaş.