Kırmızı-1

soluklanmak onun için son bir saattir nefesini tutmaktan ibaretti. ara sıra kısık solgun nefesler çekiyordu içine. ama bu ne beş para etmez ciğerini doldurmaya yetiyordu ne de ölmesine. Dikenli tellerle çevrili beyni düşünmeye tenezzül etmiyordu. Sadece koşuyor ve kırmızıların en can alıcı tonlarıyla bürünmüş ellerini silmekle uğraşıyordu. üstündeki bez parçaları ellerindeki günahı temizlemekten aciz kaldıkça daha da sinirleniyor, adımları hızlanıyor, solukları bir o kadar kısılıyordu. Ne yazık ki elinde kalan ceset gibi çabuk çıkmıyordu canı, ciğerleri iflas etmiyordu. Ruhunun son derece hastalıklı en derin noktaları yine yansımıştı en az ruhu kadar körelen bedenine. İşte şimdi tam olduğunu hissediyordu- hissediyordu çünkü düşünmek onun için acı çekmekten başka bi'şey değildi- : sahip olduğu benliğin bütünleştiğini, sadece o anlarda bir olduğunu hissetmesi küflenmiş beyninin tezahürüydü belki. Ama bunu anlaması ondan beklenemeyecek kadar fazla akıl gerektirirdi; onunsa beyni kırmızının en solgun tonlarıyla kanarken bu imkansızdı.

Önerilerden yola çıkarak bi katil oluşturuyorum, yine küçük küçük parçalarla ilerleyeceğim takipte kalın.^^